Corrie 1

Corrie is op 09 juli 2006 overleden zij was 51 jaar.

Zij is overleden aan de gevolgen van een vorig jaar geconstateerde longtumor.
Na veel problemen zoals pleuritis, borstholte ontsteking en een maagzweer is zij uiteindelijk eind januari geopereerd.
Van begin februari tot eind april heeft zij nog een preventieve chemokuur ondergaan.

Half juni kreeg zij diverse neurologische klachten waarna een uitzaaiing (metastase) in de hersenen werd geconstateerd.
Hieraan is zij uiteindelijk overleden.
Zij heeft moedig en hard gestreden maar uiteindelijk heeft zij het van deze sluipmoordenaar die deze ziekte toch is, niet kunnen winnen.

Corrie was een sterke vrouw, zij was loyaal, gezellig, wilskrachtig, lief, onbaatzuchtig, een uitstekende moeder, een zeer lieve schoonmoeder, een geweldige oma, een lieve dochter, een fijne zuster, een open en eerlijke schoonzuster maar bovenal was zij mijn vrouw en soulmaatje.

Corrie was in bijna heel Spijkenisse bekend vanwege haar werk als caissière bij “Super de Boer”.
Eerst in de winkel in de “Schenkel”, later in de winkel op de Hadewijckplaats.
Ook bij haar collega’s was zij graag gezien omdat zij altijd vrolijk was, altijd behulpzaam, altijd een luisterend oor had maar bovenal nooit te lui was om te werken.
De klanten hadden veel waardering voor Corrie omdat ze altijd een praatje maakte zonder dat ten koste te laten gaan van haar werk.

Cor was de vrouw die nieuwe spreekwoorden bedacht, door de goede, verkeerd te gebruiken maar niemand nam daar aanstoot aan. Zij was de vrouw die krachttermen uit het verleden nieuw leven in blies “goeie grutten” was daar een gevleugeld voorbeeld van.
Zij was ook een vrouw met een groot hart waarin voor de hele wereld liefde zat.
Helaas heeft zij niet de tijd gehad de wereld daarvan te laten genieten.

Maar misschien kan zij vanaf de plaats waar zij nu is doen waar ze nu niet voldoende aan toe gekomen is.
Ik denk dat ik namens alle familie, vrienden en bekenden kan zeggen dat zij zeker gemist zal worden

Thijs

Lieve Cor,

Ik zag deze week voor me hoe ik je heb leren kennen.
Zaterdag avond 30 jaar geleden, de dag voor Vaderdag, bij je moeder thuis.
In je nieuwe witte spijkerbroek met daar op een Indiase overhemd blouse lichtblauw, grijs en wit gestreept.
Ik was op slag verliefd!
De volgende dag varen op de boot van Ome Arie.
Je was zeeziek op het Wantij.
Het regende en ik heb je mijn jasje gegeven toen je even aan land ging.
’S avonds toen ik gebakken aardappelen zou maken vond je dat ik de aardappelen eerst moest koken.
We kregen daar zelfs een beetje ruzie over.
Overigens, volgens mij de enige ruzie uit onze relatie.
Ik heb je thuisgebracht na het voetballen (WK of EK) en je voor het eerst gekust.
Als ik niet op het eerste gezicht verliefd was geworden zou ik het toen zijn geweest.
Deze dag mijn schat is het begin geweest van een relatie waar voor mij nog geen einde aan had moeten komen, maar nu het toch zo is wil ik hier ten overstaan van alle familie, vrienden en bekenden zeggen dat ik nooit en met niemand gelukkiger had kunnen zijn dan met jou.
Daarom heb ik het volgende gedicht bedacht.

30 jaar samen.

Ja, zolang waren we samen.
Het lijkt lang maar het is zo kort.
Tekort, omdat ik nu niet meer weet waar ik mijn liefde moet laten.
Ik heb van je gehouden en zal dat altijd blijven doen.
Ik weet niet wat het leven voor mij nog in petto heeft.
Maar, ik weet wel dat niets meer zo leuk of mooi is, nu ik het niet meer met jou beleef.

Nu staan we hier en moeten elkaar noodgedwongen verlaten. Iedereen hier zal je op een eigen manier herinneren, maar ik wil je nog zeggen dat ik enorm trots ben op je vechtlust en ik hoop dat iedereen hier aanwezig je ook zal herinneren als een speciale, sterke vrouw met een enorme wils- en geesteskracht.

Cor ik bedank je voor ons leven samen, voor onze dochter, voor onze schoonzoon en voor onze kleinzoon die er zonder jou niet waren geweest.
Ik probeer troost te vinden in de woorden die je de laatste dagen meermaals heb gebruikt, “alles komt goed”. Maar weet wel dat IK JE ZAL MISSEN!!!

Thijs

Lieve Cor,

Mijn eerste schat,
Met 3 jaar een heel lief bengeltje
En nu 51 en een schat van een engel.
Maar één ding weet ik zeker, je hebt mij heel veel moois gegeven

Jij en Thijs kregen een dochter,
Wat waren wij blij met zo’n lief schatje erbij.
En nu na al die jaren
Hebben Steph en Mouse jullie ook gelukkig gemaakt

Met een pracht van een jongen,
Die nu nog niet beseft wat een steun hij is voor velen.
En wat kon ze spelen met die kleine jongen
Veel liedjes heeft zij voor hem gezongen

Ze was jullie dankbaar voor dit grote geschenk.
Ik weet zeker dat ze daarboven, waar wij allemaal in geloven,
Voor hem zal zorgen en waken
En bij hem zal zijn als hij gaat slapen.

Ons is ze afgenomen, maar eens zijn wij weer bij elkaar, dat weet ik zeker
Dan gaat ons geluk opnieuw beginnen
Tot zolang moeten wij het samen doen
Er vloeien nu nog heel veel tranen

Maar eens mijn lieve schat zijn wij weer allemaal samen
Ik weet dat jij al onze dierbaren zal ontmoeten daarboven
En samen zullen jullie over ons waken.
Jouw pijn en strijd zijn nu voorbij

Je hebt gevochten en verloren
Maar boven zul je het hoe en waarom wel horen
Wij kunnen alleen maar gissen en zullen jou enorm missen
Rust zacht lieve schat, je hebt het verdiend.

En is mijn laatste uurtje daar, dan hoop ik dat jij mij zult komen halen
Dan lijmen wij alle stukken weer samen
Stukken van ons hart en onze liefde die jij hebt meegenomen
Maar eens lieve schat zullen wij weer samen komen

Een laatste groet van je moeder

De Troostboom

Kom maar onder mijn takken
Verschuil je in mijn groen
Net zoals de vogeltjes
Ook wel bij mij doen

Zoek er maar een plaatsje
Mijn lieve arme kind
Ik ruis voor jou mijn blaadjes
Met de lieve zachte wind

Droog de tranen in je ogen
Vertel het mij maar allemaal
Er is geen boom hier die niet luistert
Naar jou verdriet en jou verhaal

Is er even niemand anders
Die zijn armen om je heen kan slaan
Leg je armen om mijn stam heen
En laat die tranen dan maar gaan

Hoewel ik niet kan praten
Hoor ik wel wat je bedoelt
En ik denk dat voor je weggaat
Je mijn troost wel hebt gevoeld

Neem een blaadje van mij mee
Droog daarna je laatste traan
En weet dan dat er een boom is
Die voor jou zal blijven staan.

Corrie, een goede reis en een behouden thuiskomst.

Ineke

Spijkenisse, 13 juli 2006

Open brief.

Zondag 09 juli 2005 is mijn vrouw op 51 jarige leeftijd overleden.
Vorig jaar is zij een aantal malen naar de huisarts geweest i.v.m. dikke enkels, dikke knieën, gewrichtsklachten aan enkels, knieën, polsen ellebogen en schouders.
De huisarts wijde dat aan overgangsklachten.
Zo half augustus werden de toppen van haar vingers nogal dik en groeiden haar nagels breder en bol uit. Op 30 augustus wederom naar de huisarts die op die dag werd bijgestaan door een co-assistente. Zij had al direct door dat er iets goed mis was waarna er werd besloten tot een Thorax foto. Op 31 augustus werden we bij de huisarts geroepen die ons vertelde dat het mis was. Er was in haar rechterlong een verdichting gevonden en we werden direct door gestuurd naar de longarts waar we dezelfde dag nog terecht konden. Om een lang verhaal kort te maken, het was vrijwel zeker longkanker! Hierna is er veel gebeurd waardoor zij uiteindelijk pas 24 januari 2006 kon worden geopereerd. Die operatie heeft ze goed doorstaan en ze knapte goed op. Maar op een korte vakantie met de caravan half juni werd ze ziek. Ze kreeg hevige hoofdpijnen ze was verdwaasd ze liep overal tegen aan, viel soms bijna en wist soms niet waar ze was. Uiteindelijk kwamen we bij de neuroloog terecht op de spoedeisende hulp waar werd geconstateerd dat zij een tumor (metastase) van zo’n 4 cm in haar hersenen had.
Aanvankelijk leek dat nog behandelbaar maar binnen drie weken was zij overleden.
Gezien mijn relaas zij er bij mij een aantal vragen gerezen en de eerste is of huisartsen wel voldoende weten wat de symptomen van dergelijke ziekten zijn? Ten tweede of mensen zoals mijn vrouw na de operatie niet beter onder controle moeten worden gehouden met alle mogelijke scans of andere methoden. Ten derde vraag ik mij ten zeerste af of er door politiek den Haag wel voldoende middelen worden gefourneerd om allerlei onderzoeken te financieren. Ten vierde vraag ik mij af of ziektekostenverzekeringen wel eens een kosten baten analyse hebben gemaakt. Uiteindelijk kosten patiënten zoals mijn vrouw nogal veel geld en bij strenge controle zou dat wel eens beter uit kunnen komen. Daarbij moeten we in ogenschouw nemen dat de waarde van een mensenleven niet in geld valt uit te drukken.
Een paar weken geleden las ik in de krant dat de ziektekostenpremies waarschijnlijk omhoog moesten door nieuwe operatietechnieken. Natuurlijk betaal ik daar graag voor maar ik betaal ook graag voor elk mens dat voor korte of langere tijd uit de klauwen van deze verschrikkelijke ziekte gehouden kan worden.
Deze brief is zeker niet bedoeld om welke arts dan ook in een kwaad daglicht te stellen. Hij is ook niet bedoeld om een minister te beledigen of om ziektekosten verzekeraars te schofferen.
Hij is bedoeld om te trachten, mensen die mogelijk in de toekomst in een vergelijkbare situatie komen als mijn vrouw, meer kansen te geven op overleven.
Belangrijk daarbij is m.i. dat de ziekte snel wordt vastgesteld, er daarna snel wordt geanticipeerd op de situatie en er na eventuele operaties op regelmatige basis scans van het gehele lichaam worden gemaakt.
Mijn vrouw is niet meer te redden. Vandaag was n.l. haar uitvaart. Maar mogelijk zijn er wel mensen in de toekomst te redden. Ik vraag dan ook om mensen met vergelijkbare verhalen deze ook bekend te maken, teneinde alle instanties na te laten denken over waar ze mee bezig zijn.
Per slot zijn er in november ook nog verkiezingen!!!

Thijs Visser